Με πρωτοβουλία του Θανάση Πολυκανδριώτη το 2003 συστάθηκε το Μουσικό Σύνολο 40 νέων μουσικών με σκοπό τη διάδοση και διάσωση του κατ` εξοχήν ελληνικού μουσικού οργάνου του μπουζουκιού. Το πρώτο σύνολο μπουζουκιών ήταν το 1996 με την πρώτη τους εμφάνιση στο Χάραμα της Καισαριανής δίπλα στο δάσκαλο τους.
Προτεραιότητα του Πολυκανδριώτη είναι να ενταχθεί το δημοφιλές μπουζούκι στα λαϊκά παραδοσιακά όργανα καθώς και να δείξει σε όλους ότι το μπουζούκι δεν είναι όπως ο ίδιος λέει διακοσμητικό όργανο αλλά ανήκει στην οικογένεια των εγχόρδων και πρέπει να κατέχει πρωταγωνιστική θέση.
Με ενέργειες του από το 1993 ως προς την εκπαίδευση του μπουζουκιού, αγωνίζεται για την χορήγηση κρατικού πτυχίου καθώς και την ένταξη του στην λίστα της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO ως διακριτό ελληνικό όργανο.
«ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ» αποτελούνται από 280 και πλέον νέους μουσικούς από όλη την Ελλάδα. Την αγάπη τους για τη μουσική και το μπουζούκι στεγάζει το ΙΜΚ Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη στον Ταύρο καθώς και το Ωδείο Αθηνών στα οποία πραγματοποιούνται σεμινάρια και πρόβες.
Το Μουσικό Σύνολο των 40 μπουζουκιών ανανεώνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα με νέους μουσικούς κυρίως από 16 έως και 35 ετών, από όλες τις γωνιές της Ελλάδας, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πρέβεζα, Ηγουμενίτσα, Σαντορίνη, Ικαρία, Άρτα, Κρήτη κ.λπ.
Τη Δευτέρα 7 Ιουνίου 2004 στις 9 το βράδυ, «ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ» παρουσιάστηκαν από τον «εμπνευστή» τους Θανάση Πολυκανδριώτη για πρώτη φορά στο κοινό σε μια συναυλία με το έργο του Μάνου Χατζιδάκι, «Σκληρός Απρίλης του ‘45» στο χώρο τέχνης «Άλεκτον» στον Κεραμεικό. Ακολούθησαν άλλες δύο συναυλίες στις 11 και 12 Ιουνίου.
Ο Θανάσης Πολυκανδριώτης επέλεξε το έργο του Χατζιδάκι (ορόσημο στην ελληνική δισκογραφία) να είναι το πρώτο έργο που θα ερμηνεύσουν «ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ» αφού είναι εξαιρετικά σημαντικό για τον ίδιο, που το πρωτόπαιξε όταν ήταν στην ηλικία των παιδιών, μετά από κάλεσμα του Μάνου το 1972.
Τα επόμενα έργα που ερμήνευσαν «ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ» ήταν αφιερωμένα σε μεγάλους δασκάλους, τον Χιώτη, το Ζαμπέτα, τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, τον Άκη Πάνου, τον Καζαντζίδη, το Χατζιδάκι, το Θεοδωράκη και άλλους. Με αυτόν τον τρόπο οι νέοι μαθαίνουν μέσα από αυτούς, τους τιμούν και οφείλουν να μην τους ξεχνούν.
«ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ» έως τώρα έχουν συμμετάσχει σε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μια σημαντική συναυλία τους πραγματοποιήθηκε το Νοέμβριο του 2006 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών – Αίθουσα Φίλων της Μουσικής – με τη συμμετοχή της Γλυκερίας και της παιδικής χορωδίας του Δημήτρη Τυπάλδου όπου κυκλοφόρησε και σε CD.
Μια ακόμα σπουδαία εμφάνισή τους ήταν στις 28 Μαρτίου 2008 στο Shanghai Concert Hall, υπό την αιγίδα του ΕΟΤ και με αφορμή τα εγκαίνια του Ελληνικού περιπτέρου στη Σαγκάη.
Στις 21 Σεπτεμβρίου του 2009 «ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ» συμμετείχαν στη συναυλία με τίτλο FADOS – FLAMENCO – ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ που πραγματοποιήθηκε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού με τη συμμετοχή της Dulce Pontes και του Paco Pena.
Ο ιδρυτής των «Επόμενων» Θανάσης Πολυκανδριώτης έχει αναπτύξει τα τελευταία είκοσι επτά χρόνια επιτυχημένες μεθόδους και αποτελεσματικά προγράμματα διδασκαλίας με βιβλιογραφία, οδηγό σπουδών και διδακτική ύλη κατατεθειμένη στο Υπουργείο Πολιτισμού στη Διεύθυνση Μουσικής από το 1997. Έχει στο ενεργητικό του συνεργασίες όπως το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, τα ΤΕΙ Άρτας στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής, τα Ωδεία Φ. Νάκας, Ν. Σκαλκώτας, Τέχνης Γ. Φακανάς, Δ. Τουρναβίτη, Νέα Πεντέλη, Πρότυπο Μουσικό Κέντρο Πειραιά, τα Δημοτικά Ωδεία Ιωαννίνων, Ηγουμενίτσας Αχαρνών και Κρανιδίου και έχει τροφοδοτήσει την ελληνική μουσική με νέους μουσικούς άρτια καταρτισμένους πάνω στους λαϊκούς δρόμους και την εξέλιξη του οργάνου.
Όλα τα βιβλία του είναι γραμμένα για τους απανταχού «Επόμενους» όπως λέει ο ίδιος. Με αυτό τον τρόπο οι νέοι μουσικοί ολοκληρώνουν τις γνώσεις τους στην λαϊκή και παραδοσιακή μουσική του τόπου μας.
Ο Όμηρος με τις ραψωδίες γέννησε την θεία αρχαία ελληνική τραγωδία. Από αυτήν προήλθε το δημοτικό τραγούδι που με τη σειρά του γέννησε το ρεμπέτικο. Κανείς δεν ξέρει ποια θα ήταν η πορεία του λαϊκού τραγουδιού αν δεν υπήρχε το ρεμπέτικο. «ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ» παίζουν και τραγουδούν όπως και οι ρεμπέτες, Μάρκος, Μπαγιαντέρας Μπάτης, Δελιάς, Τούντας, Παπάζογλου, Παγιουμτζής με μπουζούκια τζούρα, μπαγλαμά.
«ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ» του Θανάση Πολυκανδριώτη, οι νέοι σολίστες εμφανίζονται ήδη είτε μόνοι τους είτε δίπλα σε επώνυμους καλλιτέχνες και κάνουν τη δική τους καριέρα.
Ο Πολυκανδριώτης ως δάσκαλος και μουσικός «πατέρας» των παιδιών δηλώνει:
Αν κάποιος από τα παιδιά απουσιάσει μια και δυο φορές από την πρόβα, όλοι έχουν κάτι να πουν, ανησυχούν, ενδιαφέρονται. Ο στόχος μου είναι να βρίσκονται εκεί όλοι αλλά είναι αδύνατον γιατί είναι πολλοί και από διαφορετικά μέρη της Ελλάδος.
Όταν κάνεις κάτι για σένα χωρίς οικονομικά κίνητρα τότε αυτό είναι το παν.
Και «ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ» είναι το παν. Έχω πάει στην πρόβα και είναι μαζεμένα μόλις δύο άτομα. Σε μια άλλη πρόβα είναι μαζεμένοι 40. Στενοχωριέμαι αλλά δεν το βάζω κάτω γιατί ξέρω. Ο δάσκαλος ασχολείται με το κάθε παιδί προσωπικά. Όταν κάποιος έχει πρόβλημα το ξέρει πρώτα ο δάσκαλος και το λύνει σε συνεργασία με τον ίδιο.
Η ενορχήστρωση των μουσικών κομματιών στην πρόβα γεννιέται από τις ιδέες του καθένα, δεν είναι μόνο δική μου. Τους μαθαίνω τέσσερις φωνές, πρώτη με οκτάβα, τρίτες, πέμπτες, κόντρα κάντι, ώστε να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες του οργάνου. Θέλω να συμμετέχουν γιατί έτσι μαθαίνουν. Χρηματοδότηση δεν υπάρχει. Θα ήθελα να ήταν αλλιώς τα πράγματα αλλά δυστυχώς ακόμα δεν είναι. Ίσως κάποτε να γίνει αυτό. Κάποιοι από έξω είπαν πως δεν θα αντέξει αυτή η συνεύρεση τόσων μπουζουκιών. Άλλοι είπαν ότι δεν συμφωνούν. Άλλοι είπαν ότι παίζει μόνο ο δάσκαλος. Δεν πτοούμαι από λόγια, ας λένε ότι θέλουν. Τα παιδιά με το έργο τους απέδειξαν ότι αυτό που κάνουν το θέλουν και έχει αξία. Οι περισσότεροι εργάζονται ως αργά για το βιοπορισμό τους και έρχονται για λίγο να πάρουν μυρωδιά πρόβας.
Οι απαιτήσεις του δασκάλου δεν είναι ίδιες για όλους αλλά ανάλογα το επίπεδο τους. Το ρεπερτόριο καθορίζεται ανάλογα τις περιστάσεις αλλά και το τι θέλουν τα παιδιά. Όταν βρίσκονται μαζί κάνουν πλάκες, πέφτει πολύ γέλιο, περνούν καλά και δείχνουν ότι είναι ομάδα οικογενειακή, παίζουν με την ψυχή τους και χαίρονται. Όταν προβάρουμε τον Τσιτσάνη ή τον Χιώτη, ή τον Ζαμπέτα, αυτό που είναι απαραίτητο για μένα είναι ότι πρέπει να τους μεταδώσω το στυλ και το ύφος αυτών, όχι για να γίνουν ίδιοι αλλά για να μάθουν τον τρόπο ερμηνείας τους, αυτό που τους χαρακτήρισε και να τους φέρουν στα δικά τους χέρια με τη δική τους προσωπικότητα.
Η παρακολούθηση των μαθημάτων – προβών δεν είναι υποχρεωτική και τα παιδιά το κάνουν για τον εαυτό τους.
Η πειθαρχία είναι το κυριότερο μέσον για να μάθεις να παίζεις απλά και κατανοητά. Όταν οι νέοι παίζουν μπροστά στο κοινό, αισθάνονται μεγάλη υπευθυνότητα, μειώνεται το άγχος τους και έχει αποτέλεσμα η καλλιτεχνική τους υπόσταση.
Όταν γίνεται διάλειμμα, αντί να ξεκουράζονται παίζουν ακατάπαυστα διάφορα κομμάτια σαν να θέλουν το κάτι παραπάνω για τον εαυτό τους. Υπάρχουν δυο επίπεδα μελέτης. Το ένα είναι ότι λαμβάνουν από τον έφορο της ορχήστρας το μουσικό έργο σε πρώτη εκτέλεση και το άλλο είναι ότι όλοι μαζί το βάζουμε σε νέα βάση παιξίματος χωρίς να αλλοιώσουμε την πρώτη εκτέλεση. Προσπαθούμε να της προσθέσουμε και να την αναδείξουμε.
Τώρα έχω τη μεγάλη χαρά να εκπαιδεύω μικρούς, 10 με 12 χρόνων που τους ονόμασα Μεθ` Επόμενους. Τι έχουν δει τα μάτια μου δε περιγράφεται όταν συνυπάρχουν με τους μεγάλους δηλαδή τους Επόμενους.
Το αποτέλεσμα είναι όταν παρακολουθείς το Μουσικό Σύνολο «Οι Επόμενοι» να παίζει και να τραγουδά όπως είπε ο Μίκης το 2014 όταν είδε και άκουσε τη συναυλία στο Ι.Μ.Κ προς τιμή του.
Αυτό που ακούσαμε σήμερα είναι Ελλάδα και μόνο, η Ελλάδα η όμορφη, η δυνατή και η όρθια.
